Samochodzik niczego sobie, mąż mojej żony mówi, że kupił go w Niemczech za 700 zł. I nie zarejestrował go. Jedziemy na nieważnych niemieckich blachach z innego auta :-0. Ale jaja. No cóż ewentualnie skasują autko gdzieś w świecie i zostanę skazany na przygody ciekawsze. Nie mamy narzędzi, nawet klucza do kół. O mapach też Olek nie pomyślał. Student informatyki. Czego oni nauczają w tych szkołach? Oki, czegóż się spodziewać po organizatorach systemów edukacyjnych i armii poograniczanych profesorów. Tyle niepotrzebnej wiedzy musi pokorkować świadomość. Mnie w dzieciństwie goniąc za wiedzą napisał się wiersz bolejący, ze wiedza nie ma granic i nigdzie się nie kończy. I wymyśliłem wtedy, że wiedza o głupotach nie może być mądrością.

On w pełnym napięciu, ja już obojętny - co ma być to będzie. W trakcie bulwersujący telefon od zastępcy kierownika ośrodka w jakim zostawiłem córkę. Mam natychmiast wracać, itd. Granicę śmignęliśmy, sen nużył. Natychmiast znikł mój nikotynowy nałóg. W drodze zmieniliśmy się za kółkiem bo sam bałem się czy ten niedzielny szofer wytrzyma. Minęliśmy Niemcy zmiana tablic. Na prom zdążyliśmy. Po raz pierwszy byłem za granicą, mimo 42 lat życia. Nigdy nie miałem potrzeby ani chęci by wyjeżdżać gdzieś gdzie nie rozumiem nawet napisu na ścianie. I po co mi rozumieć te napisy skoro polskie też bywają fajne. Ale warto w końcu nauczyć się choć angielskiego przekonałem się dobitnie.

Zacząłem poznawać mojego kompana. Nic o nim nie wiedziałem wcześniej, poza tym, że Kinga, moja była a jego ówczesna żona poprosiła kilka lat temu byśmy przerwali nasze netowe dialogi, bo jemu to sprawia problem.

Długo jeździliśmy. Mój kompan skrupulatnie podliczał ile już jestem mu winien za paliwo. Niby jeździliśmy za pracą ale okazało się, że np. jeździmy tylko po to by odebrać laptopy i komórki jakie on sobie kupił wcześniej na e-bay'u. Czyli już zarabiał, ja nie. Traciłem partycypując w kosztach tych podróży. W końcu nie wytrzymałem, prosiłem, perswadowałem - pytajmy o pracę, wszędzie, gdziekolwiek. Sprawiał pozory, że to robi, ale jak tylko mógł unikał. Dziwiło mnie to, miałem wrażenie, że przyjechał nie za pracą jak ja ale po przygodę. Fajnie jest jeździć owszem, ale...

Syn został sam w mieszkaniu moim jakie zostawiłem pierwszej żonie, która czmychnęła do Niemiec. Niby pełnoletni, czyli dorosły. Rzucił szkołę, pracy nie potrafił podjąć. Ja daleko. Patrzyłem nocą na angielskie niebo pełne iskierek czmychających samolotów. To nie było moje niebo. Modliłem się do moich dobrych duszków i Boga aby dali moim bliskim wiarę, nadzieję, siłę. Sam jadłem najtańszy chleb za 24 pensy popijając kranówką, przez wiele dni, i nic więcej. Nie miałem prawa się poddać.

Trafiliśmy do miasta gdzie była jakaś większa impra. Polacy pracowali tam przy sprzątaniu tego terenu. Czyli szansa na robotę. W końcu udało mi się ubłagać Olka by poszedł popytać. Sam wcześniej zagadnąłem Polaków ale trzeba było gadać z właściwym angolem, poszukać go. Wyszło, że Olek zrobi to rano. Szukaliśmy miejsca do spania, trafiliśmy na kompleks sportowy nieopodal. Wszystko tam było, więc musiały być i prysznice. Normalni ludzie podchodzili do kas i płacili za wstęp. My na pewniaka wbiliśmy się jakby nigdy nic. Nikt nas nie zatrzymał. Po prostu idziemy i łazimy po całym obiekcie. Fajnie tam było, i lodowisko, i baseny, korty, co tylko chcesz. Przy basenie powinien być prysznic ale patrzymy.... jakaś obsługa kilka osób. Jak się o coś zapytają co wtedy? Jednak widzę dwóch gości tam się wbija jakby nigdy nic i głowę daję - Polacy. Poczułem to jakoś. Więc czekamy aż wyjdą. Zagaiłem, okazało się, że są z Poznania i właśnie tu robią przy porządkach po koncertach.

Potem gramolimy się przy aucie, kolacja, itd. Nadjeżdża radiowóz. O Q... teraz to już auto skasują - myślę. Bo coś mówią, Olek przyczaił się w środku, ja nie rozumiem co gliniarz woła. Coś mówił ja nic. Gliniarz ostrzej. Coś wykrzykuje. Mówię do Olka: - wyłaź, zagadaj z nim bo ch... wie co on gada. Wzięli nam paszporty, czekamy. Złagodnieli. Patrzą na te niemieckie tabule i polskie paszporty i pytają w czym rzecz. No kupiliśmy w Niemczech i przyjechaliśmy mówi Olek. Dobrze, że nie zażądali papierów auta, bo takich Olek nie miał. Uśmiechnęli się tylko porozumiewawczo i pojechali. Co za ulga.

Olek się wkurwia. Męczę go pytaniami, wątpliwościami. W końcu w południe udało mi się go przekonać by poszedł do tego menażera i dopytał szczegółów. Facet mówi, że gotówki nie mogą wypłacić, że tylko na konto wpłacają. Że to praca przez agencję... tralalala. Jakie konto i kiedy? Trzeba się legalnie zarejestrować w JobCenter a tam kwadratura koła.

Często też kąpaliśmy się w serwisach na autostradzie. Tam też nocowaliśmy. Powinno się płacić za parkowanie, ale jakoś nikt o to nie dbał. Kto chciał to płacił. Jakiś czas spędziliśmy w parku, tam były stawy rybne. Zakaz kąpieli. Trzeba było nieco manewrów by nie narazić się wędkarzom. Kiedyś wchodzę do wody a tu nagle jakiś angol wrzeszczy, że mu ryby szokuję. Pewnej nocy o pierwszej godzinie budzi nas policja. Sprawdzili paszporty, wypytali co tu robimy. Pojechali. Za chwilę znowu nadjeżdżają. Myślę, o Q... teraz pewnie zapytają o samochód i dokumenty. Ale nie ruszamy się, śpimy. Trochę postali i pojechali. Ufff. Dziękuję angielskiej policji za ich olewatorstwo, w polsze byle pałaż zajrzy nawet w gacie :).

Może to jakieś naćpane skiny? Na wszelki wypadek każę Olkowi być w gotowości szybkiej ucieczki. Wychodzi goła dziewczyna robi klientowi laskę, potem rozkłada się na masce. Zauważyli nas. Podeszli, klient eksponuje wdzięki laski i pyta czy nie chcemy się zabawić. Ale jaja. Może innym razem. Zbyt było to szokujące. Odjechaliśmy nieco dalej, po co przeszkadzać i się nakręcać. Olek poleciał ich podglądać. Po czym jak odjechali wróciliśmy na tamten parking uznając go za bezpieczniejszy.

Kiedyś przypadkowo ukradłem czekoladę. Olek uparł się kasować nie w kasie gdzie siedzi kasjerka ale przy skanerze kasowym, gdzie samemu się kasuje. Ja jak ciele za nim. W sumie czasem kłopotliwe dla mnie było kiedy kasjerka coś tam gada a ja nie wiem o co chodzi. Więc niby łatwiej z tym skanerem. Ale Olek skasował i swoim zwyczajem oddalił się. Ja patrzę coś tam na monitorze pisze, nawet jakies głosowe komunikaty ale mnie nic to nie mówi. Oki podsuwam pod laser kody kreskowe, coś tam pika. Na koniec wydedukowałem trza wrzucić monety jak wskazują cyferki. Oki udało się. Ale potem już w samochodzie patrzę na paragon.... o Q... , nie ma jednej czekolady na paragonie. Trudno, ukradłem. Nie będę przecież kazał Olkowi zawracać by ją oddać.

Wreszcie trafiliśmy na pracę konkretną. Zostały do pozbierania resztki czereśni w starym sadzie. By je zebrać trzeba było się wspinać na stare wysokie drzewa.

Pięciometrowa drabina, grunt to nie patrzeć w dół. Taki sad to chyba był jedyny w całej Anglii. 2,50 za skrzynkę jaką zbierałem w godzinę. Super. Mogłem już kupić inne jedzenie choć nauczyłem się czuć smak samego suchego chleba i zwykłej wody jako całkiem naturalny. Dietą moją były teraz czereśnie i sraczki w efekcie :). Ale szybko urozmaiciłem ją fasolami i grochami z puszek Moje kofane warzyfka drogie tam okropnie, i na czym je udusić? Głównie więc potem kupowałem najtańsze puszki z fasolą, musli jakie nawilżałem wodą i tak przez trzy miesiące. Masowo wchłanialiśmy czekoladę. Tania jak barszcz w Tesko. Co dzień minimum 200g.

Trochę się naszukaliśmy, trafiliśmy na fajne spotkanie w HydeParku gdzie było kilka znajomych osób. Było miło. Nagle jakieś pieniądze. Ktoś sobie przypomniał, że nie zapłacił mi za towar kiedyś. Już miałem sporo kasy by wysłać córce. Oddałem od razu kasę jaką mi dała na podróż moja była żona Kinga. Żaliła się, że Olek nawet się z nią nie przywitał. No cóż, dziwny jest ten świat dziwni więc i ludzie :). Ostrzegła mnie sms-em już kiedy byliśmy w drodze do Anglii , że on jest trochę gburowaty ale ma dobre serce :). Każdy ma dobre serce, może poza pacjentami profesora Religi przed operacją ;).

{Liczę na poczucie humoru pacjentów kardiologi, ew. przepraszam – to ten angielski humor ;)}.

W efekcie w tym samym dniu pojechaliśmy do nich. Wynajmowali domek pod Londynem. Olek zamieszkał w pokoju mojej byłej a jego aktualnej :). Zamiast szukać pracy licytował laptopy w necie, ja czekałem. Miałem spać też tam ale wybrałem samochód. To było kłopotliwe, ale bardziej niezręcznie tak mieszkać nie płacąc jak żul i pełna konspira. Miałbym waletować za darmo i kryć się ciągle jak żyd w okupowanej wawie. Więc mieszkałem w samochodzie. Zauważył to właściciel domu, mieli tam na dole firmę, jedzenie i cathering. Awansowałem bo na wieść, że śpię w aucie zaoferował mi drewnianą altankę. Urządziłem się tam szybko i przyzwoicie. Ewa się śmiała, że powinienem się nazywać Romek bo mam taki mały domek :). Zacząłem chyba tyć bo ciągle ktoś (a głównie Ewa) częstował mnie wykwintnymi daniami. O mało się nie zabujałem wpierw w dawnej koleżance z jaką współpracowałem kiedyś, i w wyniku tego wówczas poczułem wybitną atrakcję. Ale zdziwiło mnie, że teraz relacjonując z nią już nic do niej nie czuję. Hm fajna laska, ale całkiem z innej bajki. Bliżej było mi do Eli. Kto wie? może jakbym pobył dłużej ....? Wspaniale gotowała (nie by jedzenie było dla mnie tak ważne, ale jej serce stosunek do mnie...) i ciągle mnie czymś dokarmiała i zawsze wspaniale nam się rozmawiało. Ja dbałem za to szczególnie o jej rower jakim dojeżdżała do pracy.

Kilka razy byłem na takim party, dziwiłem się, ze tak wielu znajomych z dawnych lat spotykam. Raz było chyba z 50 osób, większość znajomych mi osób.

Córka wyjechała jak prosiłem do ciotki do Niemiec. Byłem pewien początkowo, że wrócę z końcem sierpnia i pomogę jej znaleźć mieszkanko by mogła się zacząć uczyć. Niestety tak naprawdę praca zaczynała się pod koniec sierpnia i co zrobić? Proponowałem by pojechała do domu i tam przeczekała, najwyżej o miesiąc później rozpocznie naukę jak wrócę. Nagle Kinga wpada z wyrzutem, że Daria do niej dzwoni z pretensją, że moja córka najechała Dorocie na chatę.

I uparła się, że tu będzie mieszkać bo musi chodzić do szkoły. Daria to znajoma z jaką mam dziwną relację. Niby miło się rozmawia ale zawsze czułem z jej strony coś nie tak. Qrde.... kłopot. Co zrobić? Głupio mi wstyd, że Emi wykazała się takim tupetem, ale gdzieś w głębi cieszy mnie, że się nie poddaje. Że walczy o swoją przyszłość nawet sama. Kinga oburzona na mnie nie wiadomo dlaczego. Mnie też odrzuciło, bo przed wyjazdem zapewniała mnie abym się nie martwił o córkę, szkołą itd., że ona jej pomoże odnośnie załatwienia stancji itd. Teraz umywa ręce mimo zapewnień. No cóż ma prawo, i tak mi wiele pomogła. Może w ten sposób spłaciła niepisany, niewymowny dług, bo kiedyś jakoś przyczyniła się jak sama przyznała, że nasz biznes jaki był całym moim życiem padł.

Jakaś panienka z pomocy społecznej czy coś, nawiedziła moje dzieciaki w domu, powiadomiona przez kierownika tego ośrodka gdzie córkę zostawiłem. Panienka poprosiła o podpis, że 18 letni syn sam nie potrafiący się odnaleźć w perfidnie obłudnej polskiej rzeczywistości, zaopiekuje się 16latką. Biedne gryzipiórki bały się tylko, by im w papierkach pasowało. Cały ten system opieki społecznej to wielka ściema i najlepiej z daleka od nich się trzymać. Na palcach można by zliczyć osoby jakie mają tam właściwe kwalifikacje. Ale gdzieś pracować w końcu też muszą, skoro trafia się fucha najczęściej po znajomości.

Po jakimś czasie właściciel domu John zapytał czy potrafilibyśmy naprawić im dach. W sumie wcześniej zasugerowałem, że uszkodzenia mogą być kłopotliwe jak przyjdą intensywniejsze deszcze i co można zrobić. To była duża kuchnia, magazyn, itd. Propozycja spadła jak z nieba. Chodziło o naprawę zadaszenia magazynu, potem elewację na zewnątrz. Zrobiłem to właściwie sam bo mój kompan nie miał doświadczenia w tego typu pracach i podejście do pracy seksualne ;) (robota leży a on ją pier..). Do tego jakby zaprogramowany na utrudnianie zamiast współpracę. Ale niezbędny był mi jako tłumacz.

Szefowie (bo we dwójkę prowadzili ten biznes) byli zadowoleni z mojej pracy, więc niebawem była inna robota. Podwieszany strop wewnątrz, kafelki, malowanie... .Czasami rozumiałem się z nimi bez słów. Fajnie było kiedy John mówi: - "Łoldek maj friend, Olek no". Ale w ten sposób Olek miał większy problem by ze mną się zaprzyjaźnić. Choć w wyniku wspólnej pracy bywały momenty gdzie się "rozumieliśmy" :). Jakby Olek dostrzegł, że może nie jestem aż taki zły :). Był w sumie jak dziecko. Kojarzył mi się z ciągle z pewnym niegrzecznym kolegą z wczesnej podstawówki jaki zawsze musiał robić jakiś problem.

Fakt, że dzięki moim umiejętnościom zarabiał teraz. Jednak szefowie w końcu zauważyli, że on nic nie umie, była scysja. John Olka wywalił z roboty na koniec. Daremne więc były moje nauki i prośby do Olka by skupiał się na tym co ważne w pracy. Ileż mogłem ukrywać przed pracodawcami, że Olek też pracuje sumiennie?. Ewa nawet zaproponowała by porozmawiać z nim wspólnie, bo Kinga twierdzi, że z każdej pracy go wywalają bo jest zwyczajnie arogancki. W efekcie wynegocjował, że otrzyma dużo mniejszą zapłatę za pracę ode mnie i do końca mi to wypominał, że ja zarobiłem więcej. Jakoś nie umiałem się czuć temu winny.

Bywało, że kupowaliśmy materiały budowlane do pracy. Olek mnie zawsze wkurzał bo nie liczył się z tym, że John chce byśmy zrobili tanio a dobrze. Jestem w tym mistrzem. Wystarczy dbać o ekonomię i kupować rozsądnie, jak dla siebie. Olek gotów był nawet kupować niepotrzebne akcesoria, drogie oprzyrządowania, narzędzia na koszt szefów. I co oni z tym by potem zrobili? Też traciłem na jego kombinacjach. Np. wyjechaliśmy po coś do pracy niezbędnego, ale zapomniał pieniędzy. Zapłaciłem wtedy za tankowanie. Potem niby nie potrafił zwrotu kosztów wynegocjować z Johnem.

Widziałem, też jego tendencję do łatania byle starą deską, zardzewiałym gwoździem. Sam chyba lubił kupować. To był taki dziwny gość :), z jednej strony pokazywał się, że żaden problem dla niego wyciągać portfel, że ma gest, z drugiej bał się wydatków. Bywało, że zakupy robiliśmy razem z nim. Olek niepotrzebnie się z nim wykłócał jakby nie rozumiał, że na tym traci.

Pełen podziwu byłem dla obsługi takich sklepów z materiałami budowlanymi. Zadowoleni, ze pracują. Nie mogli się doczekać kiedy klientowi mogą pomóc. Nie robili się uprzejmi z celem by wcisnąć towar jak polscy handlowcy. Ale czuło się, że najważniejsze dla nich zadowolenie klienta. I zatrudniani byli ludzie z dysfunkcjami. Pamiętam jak gość mieszający farby, sprawiający wrażenie lekko ułomnego tak bardzo chciał nam pomóc ale nie potrafił. Było mu rzeczywiście przykro. Posmutniał jakoś, jakby doznał osobistej porażki. W handlu zobaczyłem bywa, że pracują tam ludzie ograniczeni np. drobnym kalectwem, nie tak jak tu tępe lalki, bo najważniejsza dla szefa prezencja sprzedawcy. Kiedyś zdziwił mnie widok pracownika w jakimś biurze obsługi klienta z tragicznie zniszczonym ciałem. Prawdopodobnie uległ poparzeniom w wypadku kiedyś. I mógł pracować wśród ludzi. Czyżby polskie społeczeństwo było aż tak prymitywne?

Zadziwiała tolerancja i kultura jazdy kierowców angielskich. Drogi tam na wioskach wąskie. Zdarza się, że by się minąć trzeba na wstecznym sporo cofać. I jakoś nie kłócą się kto ma się cofać. Ktoś zablokuje drogę w mieście, nie krzyczą wyzywając ani nie trąbią jak w Polsce. Spokojnie czekają.

Zabawnie było kiedy nadeszła chwila wypłaty. Siedziałem w ich obszernym biurze i patrzyłem co się dzieje. Co jakiś czas Olek raczył mnie zapytać o jakiś szczegół w sumie nieistotny. Bo przecież wszystko miało być jasne, negocjowali wcześniej. Widać nie do końca. John wpadł w irytację. Chciał to ukryć. Patrzę niemal trzęsą mu się ręce. Kalendarz powiesił na odwrót, zakłada zamiast białych, ciemne okulary. Ale jazda :). W sumie zgodziłem się nieco stracić. Wyszło, ze schodki zrobiłem im gratis poświęcając pół niedzieli. Ale niech tam. Ważne, że Olkowi wypłacili, bo był gotów ode mnie żądać wypłaty potem. Wkurzył mnie tylko bo, nie dość, że w Anglii stosuje się tylko banknoty o nominałach nie większych jak 10 i 20, (i gdzie, jak to nosić ciągle z sobą), to Olek wydzielił mi kasę w dużej części w bilonie. Bilon jest kłopotliwy w noszeniu, jeśli jest np. 50 jednofuntówek. I dobrze, że dowiedziałem się, że polskie kantory nie wymieniają bilonu.

Kiedy skończyliśmy remoncik na zewnątrz, wróciliśmy do hrabstwa Kent. Tam uzgodniliśmy wcześniej pracę przy jabłkach.

Wyjeżdżałem zadowolony, w połowie drogi zaczął padać deszcz. Dojechaliśmy. Czekamy na właściwą osobę do rana. Całą noc leje jak z cebra. Nie mamy żadnego stroju pickera, czyli gumowych spodni, płaszczy i kaloszy. Rano mimo nieustającego deszczu głównie polska młodzież dowożona jest na farmę busami. No trudno myślę... skoro się zdecydowałem trza wytrzymać. Olek jednak zaczyna panikować. Uzgadniamy z managerem, ze kupimy stroje, on mówi, gdzieś mamy jechać za nim do biura podpisać jakiś papier. Olek zanim wyjechał na drogę straciliśmy jego auto z oczu. Ja też nie wiedziałem, drogi tam wąskie, kręte, krzaczaste pobocza. Pojechaliśmy w prawo. Próbujemy dzwonić, bateria padła. Gościa nie znaleźliśmy. Olek mówi, by wrócić pod Londyn. W końcu uzgodniliśmy z Johnem, że po zbiorach podejmiemy się remontu wewnątrz. Czyli już po zbiorach. Już nie oponuję, jednak proponuję jak tylko delikatnie jestem w stanie w tym stanie ;), by pytać w drodze powrotnej o pracę u innych farmerów. Oki, jedziemy bocznymi dróżkami. Kłócimy się bo Olek zawsze ma problem, kiedy coś jest i warto byłoby się zatrzymać zapytać. Niby chce pracy ale jakoś mu tak wychodzi, że jej nie szuka. Pytamy na kilku farmach, w końcu na jednej, właściciel mówi, że będzie praca za dwa tygodnie. By dzwonić. Jest jakaś szansa. Ok wracamy pod Londyn. Już w połowie drogi komóra się naładowała, dzwoni manager: - "gdzie jesteśmy?". I znowu się wyładowała bo bateria uszkodzona. Czyli definitywnie "pozamiatane" mamy z tą pracą.

U Johna na sam koniec dałem niezłą popisówę. Już mi nie przeszkadzał w pracy Olek. Po prostu jak go wywalili, zapytali mnie czy sam i w dwa dni pomaluję. Sam się dziwię jak to zrobiłem. Wszystko widać mi sprzyjało :). Pokończyłem wszystko i w środku i na zewnątrz należycie. Przyjechali ok 5 nie ukrywając zachwytu. Elewacja całkowicie odnowiona, łącznie z reklamami świetlnymi. Ewa mówi, ze zdziwiła się wracając, widząc nową restaurację. Szyb tylko nie zdążyłem poumywać dopiero by był efekt. Po prostu mnie samemu sprawiało radość, cieszyło oko tak to poodnawiane. I śpieszyłem jak mogłem bo Olek postawił warunek, że nie będzie na mnie czekał, pojedzie sam.

Ważne, że wtedy uwolniłem się od Olka, w takim sensie, do tego stopnia, że się wystraszył chyba. Stać mnie już było na niezależność. Zobaczył, że jestem inny. Zobaczył inne moje strony. Fajne w tym, że nie ograniczyłem się do mściwości, złośliwości, ale dbać chciałem by jego postrzeganie ludzi i świata się zmieniło. Nasza relacja jakby zmieniła się na lepsze. Jak mówił Ralf rodzice zamykali lodówkę na kłódkę przed Olkiem. Więc szybko musiał nauczyć się radzić sam. Nic tylko współczuć. Ralf to kolega Olka. Mieli razem jechać do Anglii ale Ralf znając Olka bo byli razem za granicą wcześniej, zrezygnował. Stąd Olek wówczas zdecydował się nagle bym pojechał z nim ja. Tak więc też dzięki Ralfowi ( a moze głównie) znalazłem się w Anglii. Kiedy już tydzień pracowaliśmy Olek zadzwonił do Ralfa, że robota jest. By przyjeżdżał. Chodziło mu o to, że taniej będzie wracać jak rozłożymy koszty na trzy. Ok, fajnie :).

Pracą w sadzie kierował czech. Spoko men. Dziwiło mnie, że Daniel z jakim byłem w grupie, tak się do niego rzucał przy byle okazji. Bob, ten kierownik był tam ze swoją laską. Super dziewczyna. Nie ma chyba faceta jaki by na taką nie spojrzał, nie zapragnął. Wysoka, proporcje idealne, długie włosy, oczy jak gwiazdeczki, szczery uśmiech, namiętne usta. I przy tym niewyniosła, miła, otwarta, po prostu marzenie. Mimo wielkiej urody była normalna i życzliwa wszystkim. Nie wiedziałem, że to jego dziewczyna początkowo. Naturalnie oko mi uciekło jak się tam mijaliśmy z czeską grupą między rajkami. Ona po prostu też zbierała jabłka. Na drugi dzień rano mijając ją jakbym spotkał anioła. Uśmiechnęła się tak ślicznie mówiąc: - "cieść" :). O kurde, szkoda, żem taki stary i wogóle. (ściemniam, biorę na litość ;) nie jestem stary ani brzydki). Ale jak dowiedziałem się, ze to laska Boba zdystansowałem się (zresztą i tak nie miałbym szans) i traktowałem ją jak siostrę. Z szacunkiem i taką braterską miłością, oczywiście na duży dystans.

Bob dobrze organizował pracę, jednak Daniel ciągle dopatrywał się nieuczciwości, niby czesi dostawali lepsze rajki itd. Wg mnie Bob był obiektywny i dziwiłem się nawet, że tak ulegał, pozwalał Danielowi. Na jego miejscu wywalił bym Daniela po pierwszym jego awanturowaniu. Bob jednak mądrze niwelował napięcia. Taki urodzony manager.

Czesi po prostu byli pracowitsi więc jak można im zazdrościć, że więcej zebrali i zarobili. Daniel był dziwnym indywiduum. Pochodził z jakiegoś pegeeru pod Lublinem. Spiknęli się z taką miękusią laseczką. W sumie fajna ale tępa, choć z maturą i biegłym angielskim. On miał dziwne upodobania i poglądy. "Nowoczesne" :). Przyćpać, ubrać się drogo i żadnego konkretnego programu na "jutro". Mnie szanował, byliśmy w dziwnej relacji. Jakiś respekt ale jednak potrzebował zawsze dominować w pracy, jakby bojąc się poczucia, że jest niżej, nie najważniejszy. Ki problem jeśli to było w moim interesie dlaczego nie. Podobało mi się kiedy np. swoimi gadkami nakręcał do pracy. Był rzekomo wokalistą w punkowym zespole kiedyś. Może i mieli w remizie coś tam. Zdarzyło się, ze spięliśmy się ostro. Po prostu po kilku dniach kiedy przyjechał Ralf ścięliśmy się z Ralfem i przeszło dalej :). Ralf mnie wkurzył bo obiecał wrócić ze mną do Johna pracować. Dużo o tym konkretnie rozmawialiśmy.

Z Olkiem nie było szans skoro John go wywalił. A niechybnie uraziłem jego uczucia (Ralfa). Tak jakoś w trakcie kiedy żalił się, że go dziewczyna zostawiła, dowaliłem mu złośliwie w rewanżu za jego jakąś upierdliwość :). Za dużo sobie pozwalał, musiałem pokazać, że nie wszystko mu wolno. Po prostu kiedy mówił, że musi dla niej kupić torebkę i coś tam, i swych nadziejach, że do niego wróci... z taką spokojną pewnością wypowiedziałem: - "Ralf Krysia i tak cię nie kocha". Trafiłem moment. Wypowiedziałem to tak, że wszyscy zamilkli. Dowaliłem bo wkurzył mnie swoim nieróbstwem też, hipokryzją i czymś tam jeszcze . Fakt to był cios poniżej pasa, nie zdawałem sobie sprawy, że go tak zaboli. Choć chciałem dowalić. Przyjechał jednak zarabiać, mówił, ze się spręży, w końcu to ograniczony czas i warto śmigać by zarobić. W sadzie jednak zamiast zbierać, paplali ciągle o swoich narkotykowych odjazdach, bzdurnych filmach zamiast zbierać. Opóźniał pracę całej grupy co przekładało się na zarobki. Można gadać ale nie rozumiałem dlaczego by wypowiedzieć swoje kwestie tak się na tym skupia, angażuje niczym aktor wielkiej sceny, zamiast angażować dłonie w pracę. Poprosiłem by się zreflektował i przypomniał sobie po co przyjechał bo ja nie zamierzam za niego robić. Wtedy rzucił się Daniel, wygarnął, że następny superwajzer (niby ze mnie) :). No nie, nie wytrzymałem, odpaliłem też Danielowi. Do końca dnia wszyscy już pracowali w milczeniu, w efekcie nazbieraliśmy więcej :).

Miałem rację ale wg Ralfa powiedziałem to za ostro. Stąd atak Daniela. Innym razem nie poparłem Daniela w atakowaniu czechów aż się podłamał. A na koniec Daniel się wkurzył definitywnie i nie chciał zbierać bo padało i ci czesi... więc nie chciał zbierać. Może gdyby nie jego laska jaka nie wytrzymała deszczu... była chyba katalizatorem jego buntu. Wtedy rozpadła się nasza grupa. Posmutniał, podłamał się. Nie popierałem go i zdecydowanie mówię, że ja przyjechałem pracować i nie wracam na farmę teraz, ale normalnie na fajrant. Zostaję i zbieram choćby sam. Więc jego strajk, bunt ch... strzelił. Pokłócił się jeszcze z Zuzą jaka była (Bob pojechał) teraz superwajzorem.

Więc wzięli się ładnie za rączki z jego laseczką i poszli. Hm mogli wytrzymać jeszcze z tydzień. Szkoda kasy :). Nie dużo jej mieli na skutek upodobań do życia pełnego w to co niekoniecznie najważniejsze. Wtedy jak wspomniałem superwajzerem była Zuza, dziewczyna Boba. Nazajutrz słusznie zauważyła, że o wiele spokojniej się pracuje jak Daniela nie ma. Może Zuza nie radziła sobie tak jak Bob początkowo, bo zdarzało się, że coś tam. Ale już na tyle praca była poorganizowana, że samo się kręciło. Też byłem zadowolony, że tego dziwnego osobnika nie ma. Jakby jakiś podejrzany duch w nich tkwił. Na pozór pozytywni a jednak coś w nich było dziwnego. Ralf nazywał Daniela diabełkiem. Uśmialiśmy się z Ralfkiem kiedy potem dowiedzieliśmy się, że ich sąsiedzi (mieszkali w camperze) wołali na nich mapety :).

Fakt wyróżniali się wyglądem. On drobniutki z dużymi włosami (ponoć wg jakiejś mody), przestrzennym wzrokiem, okolczykowany. Ona z wielkimi piersiami i pupą jaka uciekała ze spodni :). Ale było na co łypnąć okiem :). Była z nami w grupie jeszcze pigi. Baba jak szafa w okularach. Epatowała zapewnieniami o miłości swego męża, więc on ciągle do niej wpadał, np. z jedzeniem :) i nieufnym spojrzeniem. Jakoś (na szczęście) nie czuła do mnie specjalnej sympatii bo nie mogła się nadziwić jak facet może być taki malutki :))). Na koniec doszła jej szwagierka. Od początku zachowywała się jak nimfomanka. A jej sympatia mnie okazywana budziła we mnie lekkie zażenowanie. Może gdyby nieco dalej gdzieś w rajkach nie pojawiał się jej mąż...? ;). Z którym ciągle się kłócili. No cóż taka miłość. Na sam koniec doszły dwie dziewczyny z ich powinowadztwa. Ale już całkiem inne. Inteligentne fajne dziewczyny, aż milej było pracować :).

Olek załapał się do grupy Anglików od razu i to na traktorzystę (potem żałował). Początkowo ucieszony, mówi, że u nich będzie mieszkał. Fajnie. Jednak potem Anglicy nie przepadali za nim i ciągle były jakieś problemy z Olkiem. Kiedyś mijamy w rajkach anglików i stojąc przy sąsiednich drzewkach angol pokręcił ręką w wymownym geście u skroni, mówiąc przy tym ", że Olek...". Wszyscy mieli ubaw, mnie zrobiło się trochę przykro, ale miałem nadzieję, że na skutek tylu sygnałów z zewnątrz Olek zacznie zastanawiać się nad sobą.

Drzwi to była kurtyna z pasków grubej folii. Bałem się, że jak zrobi się zimniej będzie problem. Na szczęście zimnych dni nie było za wiele. Na koniec zamieszkaliśmy z Ralfem w kamperze po Zuzi. Wyjechała wcześniej. Zamarzyłem by mieć taki na własność na kółkach. Dwa pokoiki, salon, kuchnia, wc, łazienka, telewizor. Ful wypas.

Kiedyś pojechali do marketu i trafili na przecenę warzyw. Olek nakupował tyle (bo tanio), że zalęgły się małe muszki, bo to gniło, więc część wyrzucił. Nie dał rady zjeść. Więc była kolejna atrakcja - wojny Olka i Ralfa z muszkami, wymyślaniu jak je wygonić sposobem. I oczywiście kłótnie przy tym o każdy szczegół :))).

Zabawne wręcz były jego zachowania i wymogi przed zaśnięciem. Ich kłótnie z Ralfem jaki np. zamkiem śpiwora zakłócił Olkowi ciszę nocną :). Kłócili się o to, że Ralf za często wychodzi w nocy za potrzebą. Olek zagroził, że odeśle go do polski :))). Zabawne było, że czasami zapadał w głęboki sen ok 20stej, mimo, że innym razem każdy szmer, niemal oddech mu przeszkadzał. Potem wstawał przed północą i szeleszcząc złotkiem, jak na złość, głośno mlaszcząc pałaszował czekoladę. Ponoć to był jego środek nasenny jak mówił. Potem rytuałem jego stały się wieczorne wiadomości kiedy Daniel przyniósł nam stary telewizor. Więc zmienił zasady naszego społecznego współżycia i czas ciszy nocnej. Najczęściej godziłem się na wszystko, bo mnie to zwyczajnie bawiło. Był w tym po prostu zabawny, choć wszystko traktował nazbyt poważnie.

Bywało jednak, że użyłem słownej silnej perswazji. Biedak nie umiał się śmiać szczerą radością. No zdarzyło mu się kiedy uderzyłem się czy coś, już nie pamiętam. Roześmiał się wówczas tak jakby doznał wielkiego szczęścia. Z Ralfem jak stwierdziła ponoć Kinga mieli szczególną relację. Oni uwielbiali się z sobą kłócić.

Kiedyś wybraliśmy się w niedzielę z Ralfem do miasta. Na zakupy. Inne Niedziele pracowaliśmy ale już wszyscy mieli dość i demokratycznie zrobiliśmy sobie wolne. Olek nie chciał jechać samochodem i w sumie taniej wychodziło pociągiem. Pociągi angielskie widziałem bo sad czereśniowy był przy torach. Zastanawiałem się jakie one mają silniki, że tak śmigają. Biletu nie kupiliśmy bo to wioska, kasa jak w polsze zabolcowana. Jakiś men czyli pracownik (coś na kształt dyżurnego ruchu chyba) wrzeszczy na całe gardło, że nadjedzie jakiś tam pociąg. O kuźwa ale jaja, im też nawala nagłośnienie czasem. Śmieszne to było, gość aż czerwony, na peronach same ruskie i polaczki a ten wydziera się jak primadonna na cały ryj :))). Pociąg nadjechał, rzeczywiście niezła jazda. Jakby za oknem kino było bo obraz się rusza. Bez szmeru i równiusieńko pociąg ruszył. Patrzymy jak daleko kanar. Udało się nie zdążył dojść. Ale w Cantenbury przy wyjściu z peronu stoi inny kanar i sprawdza bilety. Oki ktoś zagadał, że nie zdążyliśmy kupić.

Zaprosił nas do kasy nieopodal ale przekornie z kilkoma jeszcze Polakami ją ominęliśmy czmychając do wyjścia. Spoko zawsze to jakaś oszczędność, Polak potrafi. W końcu dlaczego tylko ja mam dbać o image Polaka na zachodzie ;). I w końcu nie na darmo Muniek Stańczyk śpiewa, że “prawdziwe chłopaki nigdy nie płacą” ;) czy jakoś tak. (wszystko trzeba sobie jakoś wytłumaczyć ;).

Spacerkiem więc po sklepach. Fajne miasto, szkoda, że tak mało czasu. Kupiłem buty za 20% ceny ponoć i dobrej firmy. Czasem tam mają takie upusty. Powrót też nam się trafił gratis :). Szczęśliwy dzień, no cóż rano znowu do boju. Na bary szelki trzymające aluminiowy pojemnik i zbierać. Szelki nieraz tak się wbijały, że mięśnie cierpły na plecach, nie mówiąc o kręgach.

Olek co niedziela nawet jak była pracująca wstawał o 3 nad ranem i jeździł na targowisko. Śmialiśmy się z niego, że jak pener biega z latarką i szuka smakowitszych kąsków. Fakt kupił tam trochę sprzętu za grosze. W ostatnią niedzielę też zgodził się nas zabrać. Rzeczywiście takich Olków było tam kilku. Z latarkami gonili po placu wyszukując rarytasów. My z Ralfem ucięliśmy sobie drzemkę w samochodzie aż do świtu.

Przed wjazdem na prom budka z napisem police, sprawdzanka. Jak na złość nie mogę znaleźć paszportu. Lekka konsternacja by nie wymyślili czegoś albo nie dowalili się do samochodu. Ale udało się. Na promie wiało jak cholera. Nie można było ustać na pokładzie bez trzymanki. Olek wybrał jakiś dziwny prom, płynący zamiast wprost do Francji, to kawał drogi wzdłuż brzegu. Na lądzie we Francji odetchnąłem europejskim powietrzem z ulgą. (Anglia to nie Europa, tam nawet krany i gniazdka mają nieeuropejskie). Teraz to już choćby pieszo dotrę.

Najgorsza będzie granica z Polską. Ale ja mam chyba najmniej zmartwienia. Biorę plecak i dojadę jakoś gdyby co. Gorzej myślę jak jakiś kwadratowy urzędniczy mózg znalazł paragraf, bo zostawiłem niepełnoletnie dziecko bez opieki. Ale za to chyba gończym nie ścigają? Pocieszam się. Prędzej komornik mógłby coś. Huberta kiedyś na granicy zapuszkowali, gdyby nie mamuśka, adwokaci....?. Ale po co się zamartwiać. Przecież to koniec tej przygody. Cieszyłem się powrotem jak mały Kaziu.

Kontakt do mnie : kliknij tutaj i wyślij